Prachtige Japanse antieke bronzen kandelaar met een slang en een kikker, uit de Meiji periode (1868-1912)

De toeschouwer wordt direct in een boeiend avontuur geworpen van een kikker die besloot een stengel aan de waterkant te beklimmen, zich kennelijk niet bewust van de aanwezigheid van een gevaarlijke slang die zich opmaakt om aan te vallen. De voet van deze kandelaar, met zijn gestileerde golfpatronen, suggereert water, met kleine grasstengels op de oever. Hij lijkt te zijn gegoten in een zinklegering met een bronzen coating. De stam is echter vervaardigd uit kunstig gehamerd metaalplaat en gevouwen tot een boomstam. Deze delen zijn gesoldeerd en versterkt met zink. De kikker en de slang zijn uitzonderlijk gedetailleerd. Ook zij zijn vervaardigd uit dun metaalplaat. De voor deze kandelaar gebruikte legering is een typische Japanse bronslegering, karakane, die 15% lood bevat. Meiji periode (1868-1912) In 1867 pleegde een alliantie van Japanse krijgsheren een staatsgreep. In een tijd van bloeiende stadsbevolking en de reële macht van de koopmansklasse, erkenden zij de zwakte van hun verouderde feodale regering en vreesden ze mogelijke agressie door buitenlandse mogendheden. Vastbesloten tot hervormingen, zetten zij de Tokugawa Shogun af en gaven het centrale gezag terug aan de keizerlijke lijn. De jonge keizer, pas 15 en in relatieve armoede levend in Kyoto, verhuisde naar Edo, en de stad werd omgedoopt tot Tokio om het nieuwe tijdperk te markeren. Gesteund door een machtige oligarchie zette de keizer koers naar Japan als moderne geïndustrialiseerde natiestaat op het internationale toneel. Keizer Mutshuhito noemde zijn nieuwe regeerperiode, 1868-1911, Meiji (Verlichte Regering). De kunst uit deze periode weerspiegelt de bloei van de Japanse traditionele ambachten op het internationale toneel, tegen de achtergrond van een intense nationale trots op de Meiji Grondwet en de overname van westerse stijlen en modes. Het vertrouwen in de nieuwe nationalistische identiteit van Japan in het Meiji-tijdperk komt tot uiting in voortreffelijke kunstwerken. De Meiji Restauratie van 1868 ging echter gepaard met ernstige economische onrust die grote financiële druk legde op bijna elk gebied van de Japanse kunstproductie. Veel kunstenaars en ambachtslieden werden gedwongen om overal waar ze konden mecenaat te zoeken en zochten een markt voor hun werk in het Westen. De Japanse regering steunde dit streven in de hoop de reputatie van de Japanse industrie en cultuur in de internationale gemeenschap te verbeteren. In het laatste kwart van de negentiende eeuw richtte een aanzienlijk deel van de Japanse culturele economie zich dan ook op de productie van exportgoederen voor de Europese en Amerikaanse markt. Hoewel veel van de technieken, vormen en decoratieve motieven dezelfde bleven als in de traditionele Japanse kunst, namen de Meiji ambachtslieden ook bewust kwaliteiten op die bedoeld waren om de westerse gevoeligheden aan te spreken. Veel Meiji exportobjecten waren dan ook rijkelijk bewerkt en versierd in stijlen die aansloten bij de Victoriaanse en Edwardiaanse smaak die in die tijd in de westerse cultuur overheerste. Japanse kunstenaars namen deze nieuwe methoden, stijlen en tradities over en maakten ze zich eigen, waardoor een apart tijdperk van decoratieve kunst uit de Meiji-periode aanbrak. Een van de belangrijkste manieren van Japanse export tijdens de Meiji-periode was via de Wereldtentoonstellingen die toen om de paar jaar in het Westen werden gehouden. Veel van de Japanse objecten die voor deze gelegenheden naar het Westen werden gestuurd, worden gekenmerkt door hun monumentale afmetingen, rococostijl en/of weelderige visuele effecten, bedoeld om onmiddellijk de aandacht van de kijkers te trekken: de Meiji-stijl streeft naar sensationele effecten. Picturale thema's, ontleend aan de Japanse geschiedenis en mythologie (met links naar China) worden verlevendigd met realisme en hyper detail. De giettechnieken zijn complex en gedurfd. Een associatie van de Japanse kunst met geduld en een perfecte vaardigheid is stevig ingeprent.